با افزایش و گسترش قسمت جلوی جفت، قسمت پشتی باریک و کاهش یافت و قبلاً در دهه 20 قرن 16 کفش کالج لویی ویتون آنقدر کوچک شدند که به سختی می توانستند روی پاهای خود بایستند و به همین دلیل با کراوات در آن بسته می شدند.
پشت پا کفش ها از چرم، مخمل، ابریشم و پارچه های پشمی به رنگ های قرمز، آبی، زرد و غیره ساخته می شدند. جوراب‌های آنها، طبق مد آن زمان، با برش‌هایی تزئین می‌شد که آستر پارچه یا چرمی با رنگ متفاوت از آن نمایان بود.
برای شیک‌تر جلوه دادن آنها، کفش‌سازان به این فکر افتادند که پاشنه‌های چوبی را روی آنها میخکوب کنند. کفش های زنانه آن زمان قابل توجه نیست: نجابت به خانم ها اجازه نمی داد حتی پنجه های کفش خود را نشان دهند.
در نیمه دوم قرن شانزدهم. کفش ها ظریف تر شده اند. چکمه های ساخته شده از چرم نرم یا جیر مورد استفاده قرار گرفت. تاپ آنها آنقدر بلند شده بود که به بالای ران ها می رسید. چکمه ها را فقط مردان می پوشیدند و معمولاً فقط برای سواری یا شکار بودند.
در پایان قرن هفدهم آغاز قرن هجدهم، رویداد مهم دیگری برای توسعه تجارت کفش رخ داد: دامن های خانم ها بسیار کوتاه تر و بازیگوش تر شدند.
کفش های خشن با پاشنه های ضخیم با کفش های ظریف و سبک از مخمل، ابریشم و براد جایگزین شد. و اگر قبلا، زمانی که کفش ها با یک لباس بلند پنهان می شدند.
ارتفاع کف کفش متوسط بود، پس از گذشت زمان آنهابالابر را بلندتر کنید کفش‌هایی که با گلدوزی و تزئینات دیگر تزئین شده بودند، با کمال میل به رخ می‌کشیدند.
قد کف پا و پاشنه در قرن هفدهم و در زمان سلطنت لویی چهاردهم به حد خود رسید (اعتقاد بر این است که پادشاه از آنجایی که جثه کوچکی داشت، مد را برای کفش های پاشنه بلند عمدا معرفی کرد تا بلندتر به نظر برسند).
