صنعت نایلون شیرینگ روده ای پلاستیکی، تعجب آور نیست، به دنبال حفظ کسب و کار سخت به دست آمده خود است و حمله به کیسه ها را بخشی از یک حمله گسترده تر به همه پلاستیک ها می داند.
نمایندگان صنعت و سایر مدافعان کیسه انکار می کنند که زباله ها به اندازه کافی مشکل بزرگی هستند که مقرراتی را که می تواند صنعت آنها را از بین ببرد و مصرف کننده را ناراحت کند، تضمین کند. آنها همچنین استدلال می‌کنند که کیسه‌ها بهداشتی‌تر و از نظر محیطی مضرتر از جایگزین‌ها هستند.
کیسه پلاستیکی که امروزه بسیار آشناست، کیسه تی شرت است که به دلیل شباهت آن به زیرپیراهن به این نام خوانده می شود. معمولاً از پلی اتیلن با چگالی بالا ساخته می شود که یک پوند آن بین 60 تا 70 کیسه را تشکیل می دهد.
کیف تیشرت در دهه 1960 در سوئد اختراع شد و در اوایل دهه 1980 در ایالات متحده رایج شد، زمانی که سوپرمارکت های زنجیره ای Safeway و Kroger آنها را پذیرفتند.
طبق گزارش کمیسیون تجارت بین‌الملل ایالات متحده، از آن زمان، استفاده آمریکایی‌ها از نایلون شیرینگ روده ای به حدود 100 میلیارد سالانه افزایش یافته است.
این موفقیت گسترده کیسه ها در بازار است که بذر شورش را کاشت. فعالان محیط زیست مشتاق هستند که رقم 100 میلیارد را برای توصیف آنچه که به عنوان بزرگی مشکل می بینند، ذکر کنند.
کلر ادعا می کند که تلاش صنعت کیسه برای کارایی یک “نقص در طراحی” ایجاد کرده است که مقصر مشکل زباله است.
او می‌گوید: «کیسه‌های پلاستیکی، چون تا حدی سبک شده‌اند که بسیار سبک وزن هستند، علی‌رغم دفع مناسب، توانایی ذاتی را دارند که به زباله‌های هوا تبدیل شوند.
اما ثابت ترین شکایت در مورد کیسه ها زباله است. فعالان آنها را «قطعات شهری» می‌نامند. کیسه‌ها فراتر از درد چشم، تمایل به ته‌نشینی در آبراهه‌ها و انتقال به دریا دارند. مخالفان می گویند که در آنجا آسیب واقعی زیست محیطی ایجاد می کنند.
